Δημοσιεύτηκε στην Αυγή 20.05.2014
Σε αυτές τις ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει ένα κρίσιμο, διπλό ερώτημα: Ποια Ελλάδα θέλουμε, σε ποια Ευρώπη τη θέλουμε; Για πρώτη φορά οι ευρωεκλογές στην Ελλάδα αποκτούν τέτοια ιστορική σημασία, αφού το πολιτικό μήνυμα που θα στείλουμε στις Βρυξέλλες δεν έχει μόνο ευρωπαϊκό περιεχόμενο, έχει πρωτίστως εθνικό. Αν Ευρώπη σημαίνει ότι το ευρωπαϊκό συμφέρον διαμορφώνεται από τη σύγκλιση των εθνικών συμφερόντων, τα οποία ορίζονται στη βάση της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και των δικαιωμάτων για όλους και όλες, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ εξευρωπαΐζει το εθνικό συμφέρον. Αν Ευρώπη σημαίνει ότι οι σχέσεις των κρατών-μελών ορίζονται πάνω στις βαθιές αρχές του Διαφωτισμού -ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα-, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ εθνικοποιεί το ευρωπαϊκό συμφέρον. Αν Ευρώπη σημαίνει υπακοή και αφοσίωση στους νόμους και τους κανόνες που δημοκρατικά αποφασίζονται, αν Ευρώπη σημαίνει πάνω απ' όλα δημοκρατία, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ εκδημοκρατίζει και το εθνικό και το ευρωπαϊκό συμφέρον. Αν, τέλος, Ευρώπη σημαίνει εγγύηση και διασφάλιση της ζωής, της τιμής και της περιουσίας όλων των πολιτών της, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί τη δική μας Ευρώπη.
Αν ωστόσο Ευρώπη σημαίνει τον ηγεμονισμό των ισχυρών κρατών πάνω στα πιο αδύναμα, τότε η ελληνική κυβέρνηση ορίζει το εθνικό συμφέρον εθνικιστικά και το συνδέει, χωρίς αρχές και αξίες, με το αυτοκρατορικό εθνικιστικό συμφέρον της ηγεμονικής δύναμης. Αν Ευρώπη σημαίνει την επιβολή ενός αντιδημοκρατικού, ιερού κανόνα, τον οποίο συγκροτεί ο ισχυρός και στον οποίο οφείλουν να υποτάσσονται οι πιο αδύναμοι, τότε η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ υιοθετούν αντιδημοκρατικές και αυταρχικές αρχές, τις οποίες επιβάλλουν σε εθνικό επίπεδο. Αν Ευρώπη σημαίνει εκπλουτισμός του ισχυρού σε βάρος των αδύναμων, τότε η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ υποτάσσουν το εθνικό συμφέρον σε ένα νεοφιλελεύθερο, ηγεμονικό συμφέρον. Αν Ευρώπη σημαίνει την εξαθλίωση των κοινωνιών, την ανεργία, την απόγνωση και την καταστροφή του κράτους πρόνοιας στο όνομα του «δικαίου» των αγορών και των τραπεζών, τότε η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ αποκοινωνικοποιούν την πολιτική, αποκοινωνικοποιούν την Ευρώπη και διεκδικούν μια Ευρώπη που δεν είναι δική μας. Αν, τέλος, Ευρώπη σημαίνει τον φόβο για το αύριο, τον φόβο για τον ισχυρό, τον φόβο για τον διπλανό, τότε η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ είναι φορείς μιας πολιτικής χωρίς αλληλεγγύη, μιας πολιτικής ρατσιστικής, ξενοφοβικής, μιας πολιτικής αυταρχικής και βαθιά αντιδημοκρατικής.
Έτσι τίθεται το διακύβευμα των ευρωεκλογών σήμερα. Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ έχουν δείξει τα τέσσερα τελευταία χρόνια ποια Ελλάδα θέλουν και σε ποια Ευρώπη την θέλουν. Αυτό που επιδιώκουν αναπαράγει παλαιοκομματισμό και πελατειακές σχέσεις, ανάμεσα στον ισχυρό και τους ανίσχυρους, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Όταν η πολιτική διεξάγεται με όρους δύναμης από τη μια μεριά και φόβου από την άλλη, αυτό δεν ενισχύει τη δημοκρατία, ενισχύει τις πελατειακές σχέσεις, καθιστά τα κράτη-μέλη «πελάτες» του ισχυρού (ποιος είναι ο πιο αφοσιωμένος «πελάτης») και τους πολίτες φοβισμένους υποτακτικούς. Το τελευταίο ενισχύει όμως και τον εθνικισμό και τον φασισμό, γιατί δικαιολογεί την ύπαρξη των «τιμωρών», αυτών που αναλαμβάνουν να «καθαρίσουν». Η σημερινή ευρωπαϊκή ηγεσία κατάντησε τους Ευρωπαίους αντιευρωπαϊστές, τις κοινωνίες αποσυνάγωγες της πολιτικής και θέτει τη δημοκρατία εν κινδύνω.
Αν δεν δώσουμε εμείς, που έχουμε πληγεί περισσότερο από όλους τους Ευρωπαίους από την πολιτική της λιτότητας και του αντιδημοκρατισμού, ένα ισχυρό μήνυμα για το ποια Ευρώπη θέλουμε, τότε ποιος θα το δώσει; Αν δεν δώσουμε εμείς ένα ισχυρό μήνυμα στη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ ότι αυτή την Ελλάδα σε μια τέτοια Ευρώπη δεν τη θέλουμε, τότε ποιος θα το δώσει; Ας μην ξεχνάμε ότι: ο δρόμος για την Αθήνα περνάει από τις Βρυξέλλες.
Σε αυτές τις ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει ένα κρίσιμο, διπλό ερώτημα: Ποια Ελλάδα θέλουμε, σε ποια Ευρώπη τη θέλουμε; Για πρώτη φορά οι ευρωεκλογές στην Ελλάδα αποκτούν τέτοια ιστορική σημασία, αφού το πολιτικό μήνυμα που θα στείλουμε στις Βρυξέλλες δεν έχει μόνο ευρωπαϊκό περιεχόμενο, έχει πρωτίστως εθνικό. Αν Ευρώπη σημαίνει ότι το ευρωπαϊκό συμφέρον διαμορφώνεται από τη σύγκλιση των εθνικών συμφερόντων, τα οποία ορίζονται στη βάση της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και των δικαιωμάτων για όλους και όλες, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ εξευρωπαΐζει το εθνικό συμφέρον. Αν Ευρώπη σημαίνει ότι οι σχέσεις των κρατών-μελών ορίζονται πάνω στις βαθιές αρχές του Διαφωτισμού -ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα-, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ εθνικοποιεί το ευρωπαϊκό συμφέρον. Αν Ευρώπη σημαίνει υπακοή και αφοσίωση στους νόμους και τους κανόνες που δημοκρατικά αποφασίζονται, αν Ευρώπη σημαίνει πάνω απ' όλα δημοκρατία, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ εκδημοκρατίζει και το εθνικό και το ευρωπαϊκό συμφέρον. Αν, τέλος, Ευρώπη σημαίνει εγγύηση και διασφάλιση της ζωής, της τιμής και της περιουσίας όλων των πολιτών της, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί τη δική μας Ευρώπη.
Αν ωστόσο Ευρώπη σημαίνει τον ηγεμονισμό των ισχυρών κρατών πάνω στα πιο αδύναμα, τότε η ελληνική κυβέρνηση ορίζει το εθνικό συμφέρον εθνικιστικά και το συνδέει, χωρίς αρχές και αξίες, με το αυτοκρατορικό εθνικιστικό συμφέρον της ηγεμονικής δύναμης. Αν Ευρώπη σημαίνει την επιβολή ενός αντιδημοκρατικού, ιερού κανόνα, τον οποίο συγκροτεί ο ισχυρός και στον οποίο οφείλουν να υποτάσσονται οι πιο αδύναμοι, τότε η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ υιοθετούν αντιδημοκρατικές και αυταρχικές αρχές, τις οποίες επιβάλλουν σε εθνικό επίπεδο. Αν Ευρώπη σημαίνει εκπλουτισμός του ισχυρού σε βάρος των αδύναμων, τότε η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ υποτάσσουν το εθνικό συμφέρον σε ένα νεοφιλελεύθερο, ηγεμονικό συμφέρον. Αν Ευρώπη σημαίνει την εξαθλίωση των κοινωνιών, την ανεργία, την απόγνωση και την καταστροφή του κράτους πρόνοιας στο όνομα του «δικαίου» των αγορών και των τραπεζών, τότε η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ αποκοινωνικοποιούν την πολιτική, αποκοινωνικοποιούν την Ευρώπη και διεκδικούν μια Ευρώπη που δεν είναι δική μας. Αν, τέλος, Ευρώπη σημαίνει τον φόβο για το αύριο, τον φόβο για τον ισχυρό, τον φόβο για τον διπλανό, τότε η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ είναι φορείς μιας πολιτικής χωρίς αλληλεγγύη, μιας πολιτικής ρατσιστικής, ξενοφοβικής, μιας πολιτικής αυταρχικής και βαθιά αντιδημοκρατικής.
Έτσι τίθεται το διακύβευμα των ευρωεκλογών σήμερα. Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ έχουν δείξει τα τέσσερα τελευταία χρόνια ποια Ελλάδα θέλουν και σε ποια Ευρώπη την θέλουν. Αυτό που επιδιώκουν αναπαράγει παλαιοκομματισμό και πελατειακές σχέσεις, ανάμεσα στον ισχυρό και τους ανίσχυρους, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Όταν η πολιτική διεξάγεται με όρους δύναμης από τη μια μεριά και φόβου από την άλλη, αυτό δεν ενισχύει τη δημοκρατία, ενισχύει τις πελατειακές σχέσεις, καθιστά τα κράτη-μέλη «πελάτες» του ισχυρού (ποιος είναι ο πιο αφοσιωμένος «πελάτης») και τους πολίτες φοβισμένους υποτακτικούς. Το τελευταίο ενισχύει όμως και τον εθνικισμό και τον φασισμό, γιατί δικαιολογεί την ύπαρξη των «τιμωρών», αυτών που αναλαμβάνουν να «καθαρίσουν». Η σημερινή ευρωπαϊκή ηγεσία κατάντησε τους Ευρωπαίους αντιευρωπαϊστές, τις κοινωνίες αποσυνάγωγες της πολιτικής και θέτει τη δημοκρατία εν κινδύνω.
Αν δεν δώσουμε εμείς, που έχουμε πληγεί περισσότερο από όλους τους Ευρωπαίους από την πολιτική της λιτότητας και του αντιδημοκρατισμού, ένα ισχυρό μήνυμα για το ποια Ευρώπη θέλουμε, τότε ποιος θα το δώσει; Αν δεν δώσουμε εμείς ένα ισχυρό μήνυμα στη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ ότι αυτή την Ελλάδα σε μια τέτοια Ευρώπη δεν τη θέλουμε, τότε ποιος θα το δώσει; Ας μην ξεχνάμε ότι: ο δρόμος για την Αθήνα περνάει από τις Βρυξέλλες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου